Se mañá...

Se mañá non teño ganas de viver,
será talvez que o tempo tocou fondo,
que un neno ten a ollada esnaquizada,
que cada un ten no peito un intanxível cárcere de seda.

Se mañá non teño ganas
de ir tirando,
non sei que vou facer contra tanta evidéncia.
Será mellor abrir os ollos
e non vé-lo,
será mellor pendurar unha espada do teito
e finxir que é unha axuda que me chega do ceu.

Despois, poderei mirar por unha fírgoa
o lento paso dos vellos polas ruas,
o paso rexo das mociñas airadas,
o trote asubiante dos relóxios
cando devala a tarde
e cai o espanto.
Non sei se serei quen para facé-lo.

Se mañá, por un azar, me fallase a esperanza
e non fallase a vida o resultado
deste fausto concurso de exiliados,
deste previsto cortexo cara ao nada,
non sei a que táctica ou deus me acollería
senón à de esperar-te,
senón à de liturxicamente convocar o teu nome,
refugiar-me na calma dos teus xestos máis graves
e enxergar na tua pel a festa que me queda. 

Pilar Pallarés