Con cariño manito

Para uno de los pocos gallegos que conozco que no contesta a una pregunta con otra pergunta sino que contesta directamente.

*****

Falo a un tempo a fala doce dos amantes,

falo prós amantes máis que nada

e pra tódolos que, por causa do amor,

sofren e calan a súa desdita.

Falo a fala dos poetas que están mortos,

coas súas mellores palabras,

coa súa palabra esquencida falo,

coa voz amantiña dos irmaos benqueridos,

coa vella pregalla que levo escrita no sangue

desde hai tanto e que foi inocente un día.

*****

Camiñan descalzas polas rochas,

fantasmas de sal habitan as sombras,

saben que as últimas mareas

esqueceron na praia os restos do naufragio.

As mulleres recollen cada noite

os tesouros de auga, líquidos e fráxiles,

rebélanse contra a Historia,

constrúen co mar as estatuas

que nunca permanezan.

As mulleres de sal, con sargazos de sombras,

xorden das últimas mareas

e tecen tesouros de auga cada noite

contra a Historia.

Elas, que saben que o efémero permanece.

*****

Se mañá non teño ganas de vivir,

será tal vez que o tempo tocou fondo,

que un neno ten a ollada esnaquizada,

que cada un ten no peito un intanxível cárcere de seda.

Se mañá non teño ganas

de ir tirando,

non sei que vou facer contra tanta evidéncia.

Será mellor abrir os ollos

e non vé-lo,

será mellor pendurar unha espada do teito

e finxir que é unha axuda que me chega do ceu.

Despois, poderei mirar por unha fírgoa

o lento paso dos vellos polas ruas,

o paso rexo das mociñas airadas,

o trote asubiante dos relóxios

cando devala a tarde

e cai o espanto.

Non sei se serei quen para facélo.

Se mañá, por un azar, me fallase a esperanza

e non fallase a vida o resultado

deste fausto concurso de exiliados,

deste previsto cortexo cara ao nada,

non sei a que táctica ou deus me acollería

senón à de esperar-te,

senón à de liturxicamente convocar o teu nome,

refugiar-me na calma dos teus xestos máis graves

e enxergar na tua pel a festa que me queda.

*****

Parece innecesario falar de amor, ás veces

e construír poemas de corpos derrubados,

de fume, de suor, de ventás apagadas,

de líquidos encontros e seguras derrotas.

Parece innecesario mais aínda transitan

folios e máis folios, e libros ademais.

Destrúen o silencio, de feble arquitectura,

dos que calando amamos con terca intensidade.

Parece innecesario falar de amor, ás veces,

para esquecer sen saña as bandeiras do odio

ou as bágoas humildes de quen non ten futuro

e nin pedir perdon por ignorar que somos.