A miña lingua

I

Falo coa miña lingua irada,

coa rabia da brétema nos ollos,

coas palabras-farrapos culpantes

de tanto ladroício, coas bágoas,

o ferro, o veneno, a auga turba,

a lama dos pozos sen peitoril nin dono,

a fereza dos cazadores doutrora

-os que amansaban falcós e miñatos-

coa fala dos saqueadores de eirexas,

a lingua maldita dos asasinos,

dos saltadores de camiños,

de tódolos bandoleiros sen perdón

e dos guerreiros mercenarios,

a fala muda dos pobres de pedir

e dos guerreiros mercenarios,

a fala muda dos pobres de pedir

e dos cás escorrestados da lareira.

Falo coa miña fala vagamunda,

cos berros das mulleres no parto,

coa voz de cada condenado deste mundo,

de cada exiliado da vida.

II

Falo a un tempo a fala doce dos amantes,

falo prós amantes máis que nada

e pra tódolos que, por causa do amor,

sofren e calan a súa desdita.

Falo a fala dos poetas que están mortos,

coas súas mellores palabras,

coa súa palabra esquencida falo,

coa voz amantiña dos irmaos benqueridos,

coa vella pregalla que levo escrita no sangue

desde hai tanto e que foi inocente un día.

Pilar Cibreiro